Bernke Klein Zandvoort
Bernke Klein Zandvoort, dichteres, poët , dictieperformer, betekenisimpregnator, originele declamatora.
Geel, rode lichten helderen het podium op: -1 +1 -1 +2 -1 +1 -1 formatie. Vreemde muziek tokkelt een ritme als een slang, Slechts 2 mannen in de zaal,
Eentje verdween, eentje leest. Soms hoor ik wat gemurmel achteraan. Ik zit vooraan, zij achteraan, onder sculpturale luchters. Een dikke man komt naar het podium en takelt een tafel op, draait poten in een zijluik van een klankinstrumentenbord. Alles is zwart bij hem, slip uithangen als vandaag gebruikelijk. Gescharrel in een map die ordelijk uitziet. Aanstorm van een vrouw die bedient: sarcastisch.
Een figuur zit achter een percussie-instrument: Nord piano 3.
Een rat of muisachtig figuur zet tafel en stoel on stage,, stelt de micro in en test met krassende stem geluid.
De artiest eet eerst zijn boterhammen, krijgt thee of koffie in de enorme leegte.
Ik kijk voortdurend achterom, Er zit niemand, ik ben alleen met optimmervolk.
De kunstenaar is niet gestrest, maar tokkelt ontspannen op zijn mobiel, verorbert zijn brood alsof hij in de keuken zit en tokkelt.
9u25 p mijn mobiel, een horloge heb ik niet. Het zou beginnen om 9u30. Niet dus! Tijd van nu?
Wanneer start? 10u?
De kunstenaar treedt aan met een grote rode zak, zijn instrument, zet het rechtop tegen het donker fluwelen gordijn achter het podium. Hij scharrelt wat rond in het donker en bergt dan alles weg.
Er sijpelen nu wat mensen binnen: oude dames, een paartje zet zich aan de voorste tafel: bekenden van de kunstenaar: handje schudden met allemaal vertrouwden , zo heeft ze voet aan de grond.
Achter mij gemurmel van oude dametjes, de kunstenaar omringd door anderen.
De percussionist heeft dezelfde gelaatstrekken als de kunstenaar die er nu is. Het ziet een open, warme vrouw uit. Naast me een goed gekapte vrouw, zwart met wit, elegant en streng, Alleen haar rubberen laarzen vormen een gekke wanklank of is het uitdaging (Ik wil anders zijn!)
Een oude man voorziet zijn vrouw van koffie. Enkel gemurmel in de zaal, enkel de eerste rijen bezet Een daarna leegte. Mensen drinken; Ik hoor de stilte, ik ben ze gewend. Ik woon op de planeet stilte.
10.10 nog altijd geen poging tot begin. Waarschijnlijk wordt het 11u. Er wachten nog twee boekbesprekingen op me. Zoveel verspilde tijd! Wachten, wachten!
Stilaan loopt de zaal vol, lijkt een gezapig koffiekransje, samen ontbijten!
De mensen kennen elkaar allemaal, gezellig gekeuvel, lachjes, schorre lachjes van mannen.
Vreemd maar de vriend van de kunstenaar heeft haar replicagezicht. Zijn trekken stemmen overeen met de hare, De mensen hier zijn habitués. hun poëtische inleiding op zondagmorgen is een ritueel , vervangt de vroegere mis.
De inleiding jazz is van het lichtere genre, banale Avondmuziek, , ontspannend, veel halflaken , beschouwend, sfeer van vrolijk stappen in de stad, genietend van de ochtend, schril soms dissonant, romantisch!
Dan komt Berke met wipneus, veldwerkgegevens verzameld, verbanden leggend, van onderzoek en vondsten, geen titel, maar gezichten, panopticums, dingen in woorden, in te kleine tassen, inzomen op verschillen, zien, van een pupildokter, bijeen knipperen van stromende werkelijkheid.