Gabriëlla Cleuren

Een herinnering is altijd gekleurd, heel persoonlijk, het is nooit een feit, daarom is het niet echt een betrouwbaar hulpmiddel in een rechtszaak. Het is virtueel, het leeft in het hoofd, de geest, het hart. Het kan gekleurd worden door wishful thinking, door gesprekken over een bepaald feit, door gevoelens in het algemeen. Gabriëlla: "Herinneringen triggeren creativiteit."
 
Voor Gabriëlla is herinnering een oceaan vol inspiratie, een wereld naast de echte wereld, een andere virtuele wereld. Gabriëlla: "Virtuele werelden zijn niet perfect, het bestaat uit vrije vormen, in een vrije stijl. Soms zien ze er wat bobbelig uit, maar dat is een deel van hun charme. Net als het brute werk van Basquiat."

De series heten "De wandeling" omdat ze vooral geïnspireerd zijn op de wandelingen die ze maakte en maakt met haar man Wil. Hij moet dagelijks wandelen vanwege gezondheidsredenen. Gabriëlla maakt van die wandelingen iets positiefs. Als ze na een wandeling thuiskomt, schildert ze wat ze tijdens de wandeling heeft gezien, gedacht en gevoeld. Vlakbij hun huis in de regio St-Niklaas liggen 2 grote vijvers, omgeven door kleurrijke natuur, weerspiegelingen, vissen, aalscholvers. In de winter zijn de vijvers gedeeltelijk bevroren, nog zo'n magisch effect.
Ook regen en wind kunnen inspireren. Oorverdovend geruis, water op je voeten, vogels die op de thermiek zweven. 

Deze virtuele werelden, zijn denkwerelden , herinneringswerelden en daardoor zeer persoonlijk en ook universeel. Vaak zijn het banale geschiedenissen, vaak ontroerende, vaak pijnlijke die tot het leven behoren, ons leven uitmaken.

Zoals Alain Platel houdt van het imperfecte, het spastische , het onbewuste bij de dans en daarop zijn choreografie ent, zo hou ik bij kunst van herinnering.

Zij is verkleurd, door emotie overwoekerd,  door het denken vervormd en gebruik ik eigen ,verklarende  pictogrammen om  de verstaanbaarheid voor de lezer te verbeteren .

Wat praat er nog behalve de mond ? De tekening, het beeld.

Het poëtisch artistieke , het klungelige is interessanter als het academische. Het is leven.

Vandaar een totaal vrije en soms stuntelige vorm. Ik zie het niet als gebrek, maar wel als specifieke eigenheid.