Als ik mijn gerealiseerde virtuele werelden op een lijn zet, onrealistische, echte werelden (uit het hoofd geschilderd), realiseer ik me dat er een repeterend fenomeen is: in pijn, ziekte, psychische problemen en de zorg voor een familielid. Het hoort bij het leven. Dit brengt de noodzaak met zich mee om terugkerende beelden te creëren, variaties van foto's elke keer na de aandoening. Het is verbazingwekkend om te zien hoe verschillend ze gevormd zijn. Ik merk dat mijn persoonlijke betrokkenheid bij de pijn van anderen een belangrijke rol speelt in mijn werk. Het is bijna een must en legt emotie vast, want de mens is een kwetsbaar wezen.